อาวุธแก้แค้น 1 (เยอรมัน: Vergeltungswaffe 1) หรือชื่อตามเอกสารของกระทรวงเดินอากาศคือ ฟีเซอเลอร์ ฟี 103 (Fieseler Fi 103)[3] หรือชื่อที่สัมพันธมิตรใช้เรียกคือ ระเบิดบิน วี-1 (flying bomb V-1) คือมิสไซล์ในสมัยบุกเบิก สร้างโดยบริษัทฟีเซอเลอร์ของนาซีเยอรมนี และใช้งานในสงครามโลกครั้งที่สองฟีเซอเลอร์ ฟี 103 เป็นมิสไซล์รุ่นที่ 1 ในตระกูล "อาวุธแก้แค้น" (Vergeltungswaffe) ซึ่งถูกออกแบบเพื่อการทิ้งใส่กรุงลอนดอน มันถูกพัฒนาขึ้นที่ศูนย์วิจัยทหารบกเพเนอมึนเดอ ในปี 1939 โดยลุฟท์วัฟเฟอ ในช่วงต้นสงครามโลกครั้งที่สอง ซึ่งในช่วงต้นของการพัฒนา มันมีชื่อรหัสโครงการว่า เคียร์ชแคร์น (Kirschkern)เนื่องจากมีพิสัยจำกัดเพียง 250 กิโลเมตร วีหนึ่งจึงถูกยิงเข้าสู่อังกฤษจากฐานยิงบนแนวชายฝั่ง​ฝรั่งเศส (บริเวณจังหวัดปาดกาแล) และชายฝั่งเนเธอร์แลนด์ มันถูกยิงเข้าสู่ลอนดอนเป็นครั้งแรกเมื่อ 13 มิถุนายน 1944 หนึ่งสัปดาห์หลังทหารสัมพันธมิตรสามารถการยกพลขึ้นบกที่นอร์ม็องดี ทั้งนี้ในบางสัปดาห์มีการยิงจรวดวี-1 กว่าหนึ่งร้อยลูกต่อวันไปยังทางตะวันออกเฉียงใต้ของอังกฤษ (รวมจำนวนทั้งหมด 9,521 ลูก) หลังการยกพลขึ้นบกที่นอร์ม็องดี การยิงจรวดวีหนึ่งโดยทหารเยอรมันก็ลดลงตามลำดับ เนื่องจากฐานยิงทยอยถูกทหารสัมพันธมิตรบุกยึด และแล้วในเดือนตุลาคม 1944 ฐานยิงแห่งสุดท้ายที่สามารถยิงถึงอังกฤษก็ถูกบุกยึดโดยทหารสัมพันธมิตร หลังจากนั้น วีหนึ่งถูกทหารเยอรมันนำไปใช้ป้องกันท่าเรือแอนต์เวิร์ป และเป้าหมายอื่นๆในเบลเยียม เป็นจำนวน 2,448 ลูก การโจมตีด้วยวีหนึ่งหยุดลงเพียงหนึ่งเดือนก่อนที่สงครามในยุโรปจะสิ้นสุดลง เมื่อฐานยิงแห่งสุดท้ายในกลุ่มประเทศแผ่นดินต่ำได้ถูกบุกยึด เมื่อวันที่ 29 มีนาคม 1945ฝ่ายอังกฤษได้ปฏิบัติการเตรียมความพร้อมในการป้องกันทางอากาศ รวมทั้งปืนต่อต้านอากาศยาน และเครื่องบินรบขับไล่ เพื่อสกัดกั้นระเบิดก่อนที่จะไปถึงเป้าหมายซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของปฏิบัติการหน้าไม้ ในขณะที่ฐานยิงและโรงคลังเก็บจรวดวี-1 ในใต้ดินได้ตกเป็นเป้าหมายของการทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์